Πώς μπόρεσαν οι Γερμανοί να επιτρέψουν τέτοια πρωτοφανή μαζικά εγκλήματα, ιδιαίτερα την εξολόθρευση των Εβραίων της Ευρώπης, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου;

Στο πολυσυζητημένο βιβλίο του Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ, ο Γερμανός ιστορικός και δημοσιογράφος Götz Aly αναλύει τη δράση του Γ’ Ράιχ από μια προκλητική οικονομικοπολιτική σκοπιά: ως «δικτατορία του ρουσφετιού». Εξηγεί πώς το Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα του Χίτλερ κατασκεύασε μια συναινετική δικτατορία, μέσα από τη λαϊκίστικη υπόσχεση κοινωνικής ισότητας για εκατομμύρια Γερμανούς των κατώτερων τάξεων. Σκιαγραφεί τη λειτουργία του ληστρικού, ναζιστικού μηχανισμού σε μία διττή βάση: αφενός, κατάσχεση και αριοποίηση των περιουσιών των Εβραίων της Ευρώπης – μεταξύ αυτών και των Εβραίων τη Θεσσαλονίκης –, συστηματική λεηλασία των κατακτημένων χωρών για την ενίσχυση της γερμανικής οικονομίας και τη διατήρηση σταθερού νομίσματος· αφετέρου, ανάπτυξη μιας πρωτοφανούς φιλολαϊκής πολιτικής κοινωνικών παροχών (απαλλαγή πολεμικών φόρων και λοιπές οικονομικές ελαφρύνσεις, ειδικά επιδόματα για τις οικογένειες των στρατιωτών, δίκαιη διανομή τροφίμων, κ.ά.) για την επίτευξη μιας ευρείας πολιτικής αποδοχής.

Όπως υποστηρίζει ο Aly, μόνο αν συνυπολογίσει κανείς αυτούς τους παράγοντες, μπορεί να ερμηνεύσει ιστορικά αυτή την παράδοξη συμβίωση λαϊκού κράτους και εγκλήματος στη ναζιστική Γερμανία.