Όταν πρωτοδιάβασα τον Ζαρατούστρα, έμεινα έκπληκτος, όπως μένει κανείς όταν έχει απέναντί του το αριστούργημα μιας μεγαλοφυΐας. Αυτό το opus magnum του Νίτσε, που ορθά χαρακτηρίστηκε φιλοσοφικό ποίημα ή έπος, είναι έργο δυσνόητο, σχεδόν απόκρυφο, βαρύ από εικόνες, μεταφορές, παρομοιώσεις, συμβολισμούς, ρητορικά σχήματα κτλ., γεμάτο ασυνέχειες και χάσματα και, κυρίως, γραμμένο σε μια γλώσσα αντίθετη από τη συνήθη φιλοσοφική, σε μια γλώσσα από την οποία απουσιάζουν οι παραδοσιακές έννοιες, οριοθετήσεις και συλλογιστικές τεχνικές και η οποία προκάλεσε και προκαλεί μεγάλη αμηχανία στους μελετητές του. Ο Νίτσε αρνείται εδώ την παραδοσιακή φιλοσοφική έκφραση και αναζητά με αγωνία μια καινούργια, προκείμενου να μιλήσουν όλα τα πράγματα ξανά και από την αρχή. Η γλώσσα του είναι "η πρώτη γλώσσα για μια νέα σειρά εμπειριών".