[…]

Άνοιξα τα χέρια μου,

μα γέμισε η αγκαλιά μου

μουσκεμένες νύχτες,

τραυματισμένα τραγούδια,

ανεμοδαρμένους λειμώνες.

Άνοιξα τα χέρια μου,

μα ένα πελώριο

γκρεμισμένο χέρι

κρατώντας

την κλεψύδρα της υπομονής

με παρέσυρε

σε απολιθωμένες πολιτείες.

Έτσι, μ’ ανοιγμένα χέρια έμεινα

αγαπημένη.

Μόνος, απολιθωμένος.

Ίδιος Βραζιλιάνος Χριστός.