«Χειμώνας. Κόντευαν μεσάνυχτα. Καθημερινή με ψιλοβρόχι και τσουχτερό κρύο. [...] Δούλευα από το μεσημέρι και ήμουν κατάκοπος, αφού λόγω των καιρικών συνθηκών έπρεπε να είμαι σε συνεχή "επιφυλακή".[...]
- Καλησπέρα σας. Ευχαριστώ πολύ!
- Καλησπέρα, κορίτσι μου! Που πηγαίνεις;
- Στη Βάρη!
- Πούουου;
Κόντεψα να πάθω ανακοπή![...]
- Δεν καθόσουν απέναντι, κορίτσι μου, να βγεις αμέσως Αϊ Γιάννη και να πιάσεις Βουλιαγμένης; Στεκόσουν εντελώς αντίθετα από εκεί που θες να πας!
- Α! Δεν το σκέφτηκα...
Κοίταξα το ρολόι μου... ήταν δώδεκα παρά τέταρτο...
- Να σου ζητήσω μια χάρη; ακούστηκε ευδιάθετη και λίγο ναζιάρικη η φωνή της.
- Τι, κοπέλα μου;
- Θέλω να πας όσο το δυνατόν πιο γρήγορα μπορείς! Υπάρχει σοβαρός λόγος![...]
Βγήκα Βουλιαγμένης και ανέπτυξα ταχύτητα. Τα 50 χλμ. έγιναν 100, τα 100 έγιναν 130. [...] Κάποια στιγμή το μαρτύριο πήρε τέλος. Τα φώτα έπεσαν πάνω σε μια διώροφη μονοκατοικία. [...] Και τότε ακούω τη φράση που δεν θα ξεχάσω ποτέ...
- Μπράβο! Είσαι και το πρώτο αλάνι! Πρόλαβες και δεν μπήκε η διπλή!»