Μπορεί αλήθεια, να πάρει κανείς στα σοβαρά μια καλλιτεχνική έκφραση που στόχο της έχει την καταγραφή του γελοίου και που διαρκώς αναζητεί και κωδικοποιεί το κωμικό που εμπεριέχεται τόσο στα πρόσωπα, όσο και στα πράγματα της πολιτικής επικαιρότητας, και όχι μόνο;
Πόσο μεγάλη σημασία και ποια θέση έχει καταλάβει η Ελληνική Πολιτική Γελοιογραφία στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου μετά από 160 χρόνια δημιουργικής παρουσίας;
Μπορεί άραγε, αυτή η καυστικά κριτική καλλιτεχνική έκφραση που συνδυάζει την οπτική και ρηματική σάτιρα να αγγίξει -υπό κατάλληλες προϋποθέσεις- τα όρια της τέχνης;
Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα που έδωσαν το εναρκτήριο, θα λέγαμε, λάκτισμα για την εκπόνηση της συγκεκριμένης έρευνας.