Ο ήρωας, στριφνός, μονόχνωτος, μονομανής, τόσο στα είκοσι πέντε του όσο και στα σαράντα πέντε του, βγαίνει κάθε φορά από τα αδιέξοδά του με τη βοήθεια συγγενών ή φίλων, έννοιες που απορρίπτει γενικώς. Στο μνημιατρείον του παρελαύνουν τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, αλλά και της, μέσω αφηγήσεων, Εθνικής Αντίστασης. Κύριο μέλημά του είναι να αναδείξει το μέτρο των παθών, εάν αυτό σημαίνει κάτι. Γι' αυτόν το μέτρο των παθών είναι η εναλλακτική λύση απέναντι στη δικτατορία της λογικής, μιας λογικής που έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα στα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά του ορθού λόγου. Η απώλεια του πατέρα ειναι η απώλεια του νοήματος, η λειψή πραγματικότητα, η διαστροφή της. Μάταια προσπαθεί να επανεύρει τον πατέρα ή το νόημά του, υποκαθιστώντας τον με τον έρωτα, την έκσταση, την ομορφιά, την επικοινωνία και ό,τι θεωρεί ως νηπενθές φάρμακο: φιλολογία, φιλοσοφία, ιστορία, αφήγηση, μύηση στα βάθη του μύχιου και τον ξηρό αέρα του νου. Στο τέλος όμως καταφέρνει να αγαπήσει τα αδιέξοδά του. Είναι πλέον ελεύθερος να πονά και να χαίρεται όπως ο ίδιος νομίζει. Αλλά πόσο ταυτίζεται το νομίζειν με την ελευθερία; Ένα από τα προβλήματα του ήρωα είναι εάν μπορεί να κινηθεί εντός ενός δοκιμιακού μυθιστορήματος ή ενός μυθιστορηματικού δοκιμίου, αλλά μάλλον αδυνατεί να το λύσει...