Μάχη με το 613 Τ.Π. του στρατού στις 21 Γενάρη του '49. Ήμουνα μαζί με τη Διμοιρία και είδα να υποχωρούν πανικόβλητοι μετά την ορμητική επίθεση, παρά τις παροτρύνσεις με φωνές κάποιου αξιωματικού. Κι όπως προχωρούσαν πολεμώντας οι μαχητές της Διμοιρίας βλέπουν, όσοι έτυχε να περάσουν από ένα εκτεταμένο νεροφάγωμα του δρομίσκου, μαζί τους κι εγώ, εννέα στρατιώτες και αξιωματικούς, ανάμεσά τους κι ένας λοχαγός, σκοτωμένους από βλήματα όλμων ή πυροβολικού, δικά τους. Το θέαμα ήταν φοβερό. Δεν επέτρεπε η στιγμή να ελέγξουμε αν είχαν όλοι πεθάνει ή αν ζούσε κανένας ακόμα. Η μάχη συνεχιζόταν. Η καθυστέρηση μπορούσε να πληρωθεί με θάνατο. Φοβερό πράγμα ο Εμφύλιος Πόλεμος. Σου ερχόταν τρέλλα. Να μην μπορείς να δεις ποιοι είναι οι σκοτωμένοι. Να δώσεις κάποια βοήθεια, αν ήταν ακόμη ζωντανός κάποιος. Μπορεί να ήταν κι αδέρφια σου με τη στενή έννοια, γιατί ως Έλληνες, είμαστε αδέρφια. Κι εγώ είχα δυο αδέρφια στο στρατό, χωρίς να ξέρω εκείνη την περίοδο που υπηρετούσαν κι αν ζούσαν ακόμα. Το ίδιο και άλλοι συναγωνιστές μου".