Αρκετά χρόνια μετά από Το θα και το να του θανάτου και την Πολύτιμη Λήθη, η νέα συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη καταδύεται στα βάθη μιας γοητευτικής ποιητικής  οντολογίας. Συναιρώντας τον στοχασμό με τη λυρική συγκίνηση, τη φιλοσοφία με την κοσμολογία, και την ενόραση με τη θετική γνώση, η γραφή του Φωστιέρη παραπέμπει υπαινικτικά στον αρχέγονο προσωκρατικό λόγο, όταν η σκέψη και το συναίσθημα αποτελούσαν ζεύγος αξεχώριστο.

Μια περιπλάνηση στα σκοτεινά τοπία της ύπαρξης, με χαμένη αφετηρία και άδηλο προορισμό, όπου το αόρατο κυοφορεί το ορατό, το ανύπαρκτο φωλιάζει στο πραγματικό, το Όλον γεννιέται απ’ το Μηδέν. Και όπου, με περίσκεψη ή σαρκασμό, με τρυφερότητα ή οργή, με σοβαρότητα αλλά και παιγνιώδη ευρηματικότητα, κυρίως όμως με το δραστικό εκφραστικό της ιδίωμα, η ίδια η ποίηση ενσαρκώνει μιαν ανάλογη γέννηση, μετασχηματίζοντας σε έργο τέχνης το αφανέρωτο, μετατρέποντας το Τίποτα σε Κάτι, ιδρύοντας τον δικό της αυτόνομο κόσμο μέσα στο άυλο σύμπαν της γλώσσας.