«Γεννιόμαστε ανασφαλείς και ζούμε τις πρώτες ώρες, τις πρώτες ημέρες, τους πρώτους μήνες, τα πρώτα μας χρόνια σ’ ένα περιβάλλον ανασφάλειας που τα διαμορφώνουν η φυσική μας αδυναμία και η σύγκριση με έναν κόσμο γιγάντων που καταφέρνει ό,τι δεν μπορούμε εμείς ως παιδιά. Γίνεται αντιληπτό ότι μέσα σ’ ένα τέτοιο ακατανόητο περιβάλλον, το παιδί βεβαίως και θα αισθανθεί κατώτερο. Τι, συνεπώς, πρέπει να επιδιωχθεί με την ανατροφή; Τι άλλο από το να προστατευτεί το παιδί από τέτοιες επιδράσεις. Αν οι γονείς και οι παιδαγωγοί δεν είναι ψυχικά υγιείς, η ψυχική ανάπτυξη του παιδιού θα στραβώσει».
«Ελπίζω ότι στα κείμενα που ακολουθούν, γεννιέται το κίνητρο της αναθεώρησης προκαταλήψεων και αφορισμών. Και επαναλαμβάνω εμφατικά, τον προβληματισμό, μήπως είμαστε τελείως εγωιστές με τα παιδιά μας ή με τα παιδιά που διαπαιδαγωγούμε. Όλα αυτά βεβαίως με την προϋπόθεση της αληθινής αγάπης προς τις καινούργιες υπάρξεις ώστε να είναι ευχαριστημένες από τη ζωή τους. Με την προϋπόθεση ότι αναγνωρίζουμε την ιερότητα μιας ζωής. Της ίδιας της ζωής. Όπου δεν έχουμε κανένα, μα κανένα δικαίωμα να την καταστήσουμε ανάπηρη».