Οι Μεγάλες μορφές της λογοτεχνίας έχουν ένα δραματικό και τρυφερό συνάμα παρελθόν: Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, και πιο συγκεκριμένα το 1969 και το 1970, καθώς ήταν υποχρεωμένος ο Τάσος Λειβαδίτης να βιοπορίζεται, ως δημοσιογράφος, δημοσίευε τις "μονογραφίες" του για τους συγγραφείς και ποιητές του παρόντος τόμου σ' ένα περιοδικό ποικίλης ύλης. Το όνομα του όμως ήταν απαγορευμένο από τη Χούντα, γι' αυτό χρησιμοποιούσε στα κείμενα του το ψευδώνυμο "Α. Ρόκος". Μες στην ολέθρια «συγκυρία» της δικτατορίας ο σπουδαίος μεταπολεμικός μας ποιητής βρήκε την ευκαιρία για να συνθέσει τα λογοτεχνικά πορτρέτα του βιβλίου: πορτραίτα γεμάτα τρυφερότητα, πόνο, ανθρωπιά, αλλά και ποιητική συναντίληψη· πορτραίτα δημιουργών που υπήρξαν στο μάκρος εκατόν τριάντα χρόνων ελληνικής ζωής θεμελιωτές όχι μόνο του ποιητικού προσώπου της χώρας μας, αλλά και ενός ηθικού και πνευματικού υποδείγματος. 
Η γραφή αυτών των πορτραίτων, χάρη στο φιλάνθρωπο «πνεύμα» της, συνιστά μια ισχυρή αμφισβήτηση του απάνθρωπου κλίματος της τότε εποχής, ενώ η συγκέντρωση αυτών των δυσεύρετων και άγνωστων κειμένων αποτίει φόρο τιμής σε έναν μέγιστο ποιητή, που έσκυψε ευλαβικά και ταπεινά πάνω στο έργο των παλαιότερων ομοτέχνων του: όλων εκείνων που «σφυρηλάτησαν» την αδιάκοπη ροή του αίματος που μεταβάλλει την ποίηση σε οίνο και άρτο της ζωής μας.