Συνάντηση
Φθινοπωρινὲς ὤσεις μακάριες ἀπολαβὲς
κι ἕνα σκίρτημα βαθύ.
Φύλλα ξέχωρα, μνήμη θαλερή·
κι ἐσὺ στέκεις στέρεος μπρὸς σὲ μιὰ ὄαση πλατιὰ
σ’ ἕνα διάσελο ὑπαρξιακῆς νηνεμίας.

Θαλασσινὸ ἀγέρι πλημμυρίζει τὸ εἶναι μου
πνοὴ ὁλόδροση ζωογονεῖ τὴν ψυχή μου.
Ξέχωρη ἀγάπη, ἀκλόνητη παρρησία
ξεχειλίζουν τὴν ἀντάμωσή μας, ἐψές·
φύλλα φθινοπωρινὰ καλύπτουν τὸ τραπέζι
εὐωχία ἁπλώνεται στὸ ξετύλιγμα τοῦ μεσονυχτίου.