Η τέχνη είναι απομίμηση και υποκατάστατο της πραγματικότητας. Ο Τζούλιαν Μπαρνς παίρνει αυτή τη γνώριμη ιδέα και την αναλύει, εστιάζοντας στη μετατροπή της Αγγλίας σε χώρα-εμπορικό σήμα η οποία ουσιαστικά ζει από τον τουρισμό. Ο Μπαρνς διατείνεται ότι η Αγγλία έχει ήδη μεταβληθεί σε ένα εκτεταμένο πάρκο αναψυχής. Γιατί να παιδεύεται κανείς όμως να το γυρίσει, αφού ακόμα και ένας μαθητής ξέρει ότι ολόκληρη η Αγγλία χωράει στη νήσο Γουάιτ;
Ο αλλόκοτος ονειροπόλος μεγιστάνας σερ Τζακ Πίτμαν παίρνει την παραπάνω ρήση κυριολεκτικά. Με βάση την παραδοχή ότι οι περισσότεροι τουρίστες ενδιαφέρονται μόνο για τα βασικά αξιοθέατα και ικανοποιούνται εξίσου με ένα ομοίωμα του αληθινού, προσλαμβάνει τη Μάρθα ως Επαγγελματία Κυνική για την υλοποίηση του Σχεδίου: τη δημιουργία ενός τεράστιου κέντρου εθνικής κληρονομιάς στη Νήσο Γουάιτ που θα περιέχει καθετί το «αγγλικό» από το Ανάκτορο του Μπακιγχαμ ώς το Στόνουνχεντζ, από Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ώς τα Βράχια του Ντόβερ.