Αλβανία, αρχές του εικοστού αιώνα. Στο Οροπέδιο του Θανάτου επικρατεί το Κανούν, ή Εθιμικό Δίκαιο, κώδικας προγονικών νόμων που ρυθμίζει τη ζωή των βουνίσιων σε όλες τις φάσεις της. Όπως ορίζουν αυτοί οι νόμοι, ο Γκιοργκ Μπερίσα «πήρε το αίμα» του Ζεφ Κριεκίκε, του τεσσαρακοστού τέταρτου θύματος μια βεντέτας που διαρκεί εδώ κι εβδομήντα χρόνια. Μετά το φονικό, του έδωσαν τη «μεγάλη ανακωχή», δηλαδή τριάντα μέρες ελεύθερης ζωής, τριάντα μέρες προστασίας από τη εκδίκηση τριάντα μέρες, πριν σκοτωθεί κι αυτός ή κλειστεί με τη σειρά του, σε έναν από τους «πύργους των εγκλείστων», που θυμίζουν τη διαιώνιση των νόμων του αίματος στο Οροπέδιο.
Σε μια σφιχτοδεμένη αφήγηση που δεν κάνει παραχωρήσεις στην εικόνα ο μεγάλος συγγραφέας Ισμαήλ Κανταρέ περιγράφει το μηχανισμό του Κανούν, τις ιδεολογικές και οικονομικές του βάσεις και τις άμεσες ή έμμεσες συνέπειές του για τα πρόσωπα που εξουσιάζει: το θάνατο, το σπαραγμό, τη διάλυση των σχέσεων.