Κι η Ζωή ήταν επίσης εκεί... Με τη δική της μοίρα -τόσο αναπότρεπτη πια. Κι αυτός -σαν να μην άλλαξε τίποτε στον κόσμο, σαν να μην άλλαξε τίποτε στη ζωή του- να ψάχνει για κρυμμένους θησαυρούς, να κυνηγάει όνειρα άπιαστα, χίμαιρες· πότε έτσι πότε αλλιώς. Και το χειρότερο: να ξέρει πως αυτά είναι χίμαιρες. Και πως χωρίς αυτές τίποτε δεν υπάρχει, τίποτε.
Αυτός, ο κομμωτής κομητών, όπως τον έλεγε η Ζωή.
Κι έκανε τάχα πως τον διώχνει από κοντά της:
Φύγε τώρα, κομμωτή κομητών...

Κι αυτός γελώντας συνέχιζε το επικίνδυνο παιχνίδι:
Κρίνοι, μυοσωτίδες, άνθη των τάφων, θα γίνουνε μειδίαμά σου.
Κι αυτή επαναλάμβανε:
Φύγε τώρα, κομμωτή κομητών!