Εμείς που περάσαμε στο Βασίλειο του Τρόμου, ελλοχεύουμε στα αιώνια σκοτάδια, αθέατοι ακόμη κι από τον ίδιο τον εαυτό μας, αόρατοι ο ένας για τον άλλον, κι όμως υποχρεωμένοι να κρυβόμαστε λησμονημένοι σε μέρη απόμερα, λαχταρώντας μια κουβέντα με τους αγαπημένους μας, ωστόσο πάντα βουβοί, τρομάζοντάς τους και τρομάζοντας οι ίδιοι με την παρουσία μας. Κάποτε-κάποτε αυτή η στέρηση αναστέλλεται, ο νόμος καταστρατηγείται. Με την αιώνια δύναμη της αγάπης ή του μίσους, λύνουμε τα μάγια και παρουσιαζόμαστε σε κείνους που θέλουμε να προειδοποιήσουμε, να παρηγορήσουμε ή να τιμωρήσουμε. Με ποια μορφή τους παρουσιαζόμαστε, δεν το γνωρίζουμε. Ξέρουμε μόνο πως τρομοκρατούμε ακόμη κι εκείνους που ίσα-ίσα σκοπεύαμε να παρηγορήσουμε, εκείνους απ’ τους οποίους ίσα-ίσα λαχταρούσαμε λίγη τρυφερότητα, λίγη συμπάθεια" λέει ένα από τα φαντάσματα που στοιχειώνουν τις ιστορίες αυτού του βιβλίου.
Μην το πάρετε αψήφιστα. Ο Αμπρόουζ Μπηρς διψά για φρίκη, του αρέσει να κάνει τις τρίχες σας να ορθώνονται και τα μάτια σας να κινδυνεύουν να πεταχτούν από τα κρανία σας.
"Οι ιστορίες φαντασμάτων" και άλλων τρόμων περιέχουν τις ανατριχιαστικότερα διηγήματα του Μπηρς, επιλεγμένα από το τεράστιο έργο του.
Αν ήδη κρατάτε το βιβλίο στα χέρια σας, είναι πια πολύ αργά! Όπως και να ’χει, μην το διαβάσετε μόνος, μια σκοτεινή νύχτα του Χειμώνα, σ’ ένα δωμάτιο με πόρτες που δεν κλειδώνουν καλά και παραθυρόφυλλα που τρίζουν.