Πώς η εμπειρία του ονείρου, που μεταφράζεται σε ονειρικό λόγο και διεισδύει στην πραγματικότητα της εγρήγορσης, δημιουργεί ένα διακριτό σύστημα ερμηνείας; Ποιες μορφές έχει πάρει το σύστημα αυτό από την αρχαιότητα έως σήμερα; Ποιος ο ρόλος της λογοτεχνίας;

Η παρούσα μελέτη επιχειρεί στο πρώτο μέρος να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα αναλύοντας τις ερμηνευτικές θεωρίες του Αρτεμίδωρου και του Φρόυντ για το όνειρο και, μέσα από τις έννοιες της μεταφοράς, της ερμηνείας και της κατασκευής, εντοπίζοντας τα κοινά σημεία των δύο θεωριών.

Στο δεύτερο μέρος εφαρμόζει τα συμπεράσματα από τις θεωρήσεις της σε λογοτεχνικά κείμενα του εν ευρεία εννοία μοντερνισμού.