Ο Κώστας Διαμαντίδης χρησιμοποιεί τολμηρά την "εξόριστη", όπως την ονομάζει ο ίδιος, ποντιακή γλώσσα, προκειμένου να μιλήσει για όλα τα σύγχρονα προβλήματα με τόλμη και παρρησία. Για τη σύγχρονη προσφυγιά, για τη σύγχυση που άφησαν πίσω τους οι ήττες της αριστεράς, για τις ελπίδες των νέων, για το δικαίωμα στη δημιουργία.
Τι νόημα έχει ένα μυθιστόρημα γραμμένο σήμερα σε μια γλώσσα που δεν κατανοούν οι πολλοί; Πρώτα, ένα σαφέστατο νόημα: οι λίγοι οι οποίοι το κατανοούν δένουν σφιχτότερα τους δεσμούς τους όχι σε παλαιοεθνικιστικά θεμέλια αλλά στη βάση μιας σύγχρονης ζωντανής δημιουργίας που εμπνέει για το μέλλον. Αλλά υπάρχει σ' αυτή τη γενναία στάση κι ένα ευρύτερο νόημα: λογοτεχνικά έργα, όπως αυτό του Κώστα Διαμαντίδη, που διατηρούν ακμαία τα κοιτάσματα της κοινής πολιτισμικής κληρονομιάς, στρέφοντας ουσιαστικά "τ' αναντί του ρου", ενάντια δηλαδή στο ισοπεδωτικό ρεύμα των τηλεοπτικών συρμών- κι αυτό μας αφορά όλους.