Δεν ξέρω τι πέτυχα, αν πέτυχα, γράφοντας για τους προγραμμένους της αμέσως μπροστά από μένα "σειράς", όχι γενιάς, εκείνους που βγαίναν απ' το δημοτικό σχολείο, όταν εγώ έμπαινα σ' αυτό.
Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Πολλοί συνομήλικοί μου, ακόμη και κάποιοι νεώτεροι από μένα, εγκλωβίστηκαν στη δίνη επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή, ή επειδή πίστευαν πολύ σ' αυτό που έκαναν. Όλους τους διατηρώ στη μνήμη μου με πολλή αγάπη, σχεδόν με δέος και αρκετή ενοχή, γιατί δεν είχα τη δύναμη ή δεν βρέθηκα στη δική τους απόγνωση, για να περπατήσω στα χνάρια τους. Κι όσο τα χρόνια περνούν και βλέπω να γιγαντώνεται η αλλοτρίωση των ανθρώπων, λέω πως "δωρήθηκα με μια γέννηση" ανάμεσα στην ευγενικότερη γενιά που άνδρωσε ο τόπος μας.
Η πλευρά των συμπαθειών μου είναι σαφής. Δεν άφησα όμως την προκατάληψη να σκιάσει την οπτική μου. Ό,τι έγραψα το 'γραψα με την μεγαλύτερη δυνατή ειλικρίνεια και σεβασμό στα γεγονότα. Αν κάπου έσφαλα, ήταν πως κάποτε το συναίσθημα με προσπερνούσε.
Ας κατηγορηθώ γι' αυτό.