Η προσδοκία ότι η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα «εξευρωπαΐσει» σε τέτοιο βαθμό την πολιτική της συμπεριφορά, ώστε σταδιακά να εγκαταλείψει τις επεκτατικές της βλέψεις στο Αιγαίο και να αποχωρήσει οικειοθελώς από την Κύπρο, συναινώντας σε αμοιβαία αποδεκτή λύση του Κυπριακού, αποτελεί πολύ περισσότερο ευχή ή αυταπάτη παρά προϊόν συνεκτικής πολιτικής ανάλυσης.
Αποτελεί κουραστικό πολιτικό ρετρό να επαναλαμβάνονται σήμερα, στην αυγή του 21ού αιώνα, σχεδόν απαράλλακτα τα επιχειρήματα που προβάλλονταν πριν από μισό αιώνα, τη δεκαετία του 1950, όταν η ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, το 1952, προπαγανδιζόταν ως συμβολική της εξάλειψης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Δεν χρειάστηκε να περάσουν ούτε τρία χρόνια για να υποστεί η Ελλάδα την ταπείνωση της Σμύρνης, το 1955, ενώ αποδείχθηκε ότι η ένταξη των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ πολλαπλασίασε αντί να μειώσει τα προβλήματα.
Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι απαιτείται ευρύτατη και σοβαρότατη συζήτηση και για τις δύο πτυχές του θέματος της συζητούμενης τουρκικής ένταξης, τόσο δηλαδή για τις επιπτώσεις της στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όσο και για τις επιπτώσεις της στο Κυπριακό και στα ελληνοτουρκικά.
Ακριβώς για το σκοπό αυτό, η άποψη της Σιλβί Γκουλάρ είναι πολύ χρήσιμη, καθώς προσδίδει στην αναγκαία συζήτηση τη θεώρηση από την οπτική γωνία μιας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, όπως είναι η Γαλλία, απαλλαγμένης από κάθε τουρκική απειλή ή οποιοδήποτε αντιτουρκικό σύνδρομο ιστορικών καταβολών. «Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα τραβήξει την Τουρκία προς τον εκσυγχρονισμό ή η Τουρκία θα κάνει την ΕΕ να οπισθοδρομήσει;» αναρωτιέται, χωρίς να διστάζει να απαντήσει με σαφήνεια.