Μην κλαις για όσα δεν είδες/
τα αρχαία συντρίμμια των ναών/
τις πυραμίδες/
τους τόπους των Αζτέκων,/
Πες πως δεν υπήρχε ελπίδα να τα δεις,/
δικαιολογήσου./
Να κλαις για όσα είδες και σώπασες,/
για τις μικρές δειλές στιγμές σου,/
το φόβο της απώλειας. (από τη σελ. 9 του βιβλίου)