Οι φιλόσοφοι πάντα χρησιμοποιούσαν παραδείγματα στα κείμενά τους και στη διδασκαλία τους· και συνεχίζουν ακόμη να τα χρησιμοποιούν. Σε μερικές φιλοσοφικές παραδόσεις η χρήση παραδειγμάτων είναι πιο συχνή από ό,τι σε άλλες, αλλά αποδεικνύεται δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να εντοπίσει κανείς φιλοσόφους που δεν καταφεύγουν σε παραδείγματα για την αρτιότερη παρουσίαση των απόψεών τους; Παρόλο, όμως, που τα παραδείγματα φαίνεται να είναι απαραίτητα στη φιλοσοφία, τα ερωτήματα σχετικά με τη σημασία της χρήσης τους δεν έχουν συζητηθεί αρκετά από τους ίδιους τους φιλοσόφους. Για παράδειγμα, είναι η διασάφηση θεωριών η μοναδική λειτουργία των παραδειγμάτων στη φιλοσοφία; Μήπως η χρήση παραδειγμάτων από φιλοσόφους πληροί έναν επιπλέον ρόλο που προσιδιάζει στον φιλοσοφικό λόγο; Μπορούν άραγε τα παραδείγματα να έχουν αποδεικτική ισχύ στην επαλήθευση ή την ανασκευή φιλοσοφικών θεωριών; Τα άρθρα αυτού του τόμου μελετούν η χρήση παραδειγμάτων σε διαφορετικές περιοχές της φιλοσοφίας, έτσι ώστε να γίνει εμφανές ότι τα παραδείγματα στη φιλοσοφία δεν χρησιμοποιούνται μόνο για να αποσαφηνίσουν τον φιλοσοφικό λόγο, αλλά συχνά τον δομούν, τον σχηματοποιούν, μερικές φορές τον υπεραπλουστεύουν, άλλοτε τον πλουτίζουν κι άλλοτε τον παγιώνουν.