"Σαν να μην πέρασε μια μέρα... Θα πατούσε τα τριάντα τέσσερα
σ'' ένα εξάμηνο αλλά το πρόσωπό της παρέμενε κοριτσίστικο, το κορμί
της στιλάτο. Κοίταζα τον αλήστου μνήμης μπούστο της και τα σφιχτά της
πόδια κι ένιωθα γέρος μπροστά της, και μάλιστα πορνόγερος έτσι που κοίταζα...

"Ξέρεις, Αλίκη, δεν παντρεύεσαι μόνο εσύ. Παντρεύομαι κι εγώ..."

Την κάρφωσα με βλέμμα σουβλερό, περιμένοντας να τη δω να πλαντάζει
στο κλάμα. Και το βλέμμα μου έγινε θριαμβευτικό, παρατηρώντας την
αντίδρασή της. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και μετά υγράνθηκαν.
Έπειτα άρχισε να ρουφάει τη μύτη της. Κι ύστερα φτερνίστηκε".


Καλαμπούρι... Έτσι την είδε ο Χάρης τη ζωή του. Σαν καλαμπούρι.
Σαν κωμωδία. Σαν παρωδία. Μόνο που την είδε έτσι κατόπιν εορτής,
από τη σκοπιά του θεατή, που έβλεπε την ταινία της ζωής του, την
πτήση της ζωής του, ανήμπορος να της χαράξει καινούρια πορεία.
'Αλλωστε, την πορεία την είχε χαράξει ο πιλότος, που δεν έβλεπε
την τύφλα του. Γιατί τον είχε εμπιστευτεί; Δεν ήξερε, δε ρώταγε;
Ο Έρωτας, ως γνωστόν, είναι τυφλός, δεν κάνει για πιλότος... Παρά
τη στραβωμάρα του, ωστόσο, εκτός από τις πτήσεις, του άρεσαν
και τα παιχνίδια. Και κυρίως "το παιχνίδι που παίζεται μόνο με δύο".
Αυστηρά με δύο. Ο Χάρης και η Αλίκη... Ο Χάρης και η Λίνα...
Ο Χάρης και η Γωγώ... Ο Χάρης και η Χριστίνα... Ο Χάρης και
τα πιπίνια... Ο Χάρης και η καριέρα... Ο Χάρης και ο μύθος...
Ο Χάρης και η πτήση...

Ο Χάρης και η πτώση...

Προλογίζει ο Μάνος Κοντολέων