Η ιστορία είναι απλή: Τέσσερεις άνθρωποι «στραπατσαρισμένοι» από τη ζωή, ένας αριστοκράτης που τραυλίζει, μια νεαρή γυναίκα μες στην απόγνωση, μια ξεροκέφαλη γριά κι ένας αγροίκος μάγειρας, αποφασίζουν να ζήσουν μαζί, χωρίς ιδιοτέλειες και εγωισμούς μήπως κι έτσι νικήσουν το μόνο κοινό στοιχείο που τους χάρισε η ζωή: Τη μιζέρια τους, μια μιζέρια απότοκη της μοναξιάς, της έλλειψης συνεννόησης και της αποξένωσης στο σύγχρονο Παρίσι.
Μέσα από τις προσωπικές διαδρομές των ιδιόμορφων αυτών υπάρξεων, η Αννα Γκαβαλντά μας δίνει ένα πανέμορφο όσο και σύγχρονο κοινωνικό μυθιστόρημα. Τρυφερό, μα καθόλου μελό. Με νοήματα απλά, αλλά όχι ρηχά. Με γραφή που ρουφιέται και εξέλιξη που δεν αφήνει τον αναγνώστη να το αφήσει απο τα χέρια του.



Το Μαζί διηγείται λοιπόν μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε τέσσερεις πληγωμένους ανθρώπους, την Καμίγ, τον Φρανκ, τον Φιλιμπέρ και την Πωλέτ. Ζουν στο κεντρικό Παρίσι και είναι όλοι τους δύσκολοι, προβληματικοί, και μυστήριοι. Μα πάνω απο όλα δεν αντέχουν άλλο τις άδειες ζωές τους.

Η Καμίγ
Η Καμίγ Φωκ είναι 26 χρόνων. Ζωγραφίζει πανέμορφα, όμως δεν τολμά πλέον να πιάσει μολύβι στα χέρια της. Έχει ήδη περάσει πολλά. Παιδική ηλικία άθλια, επαγγελματική ζωή χαώδης και, τέλος, μοναξιά, από πολύ νωρίς. Θα περάσει καιρός μέχρις ότου καταφέρει να διηγηθεί την ιστορία της ζωής της. Ζει, ή μάλλον επιβιώνει, σε ένα δωμάτιο υπηρεσίας κοντά στο Champ de Mars. Δεν τρώει πολύ. Προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Δουλεύει ως καθαρίστρια.

Ο Φιλιμπέρ
Στην ίδια πολυκατοικία ζει ο -μεγαλύτερός της ηλικιακά- Φιλιμπέρ Μαρκέ ντε λα Ντυρμπεγιέρ. Έχει πάθος με την ιστορία της Γαλλίας ένας πραγματικός Σουάνος της σύγχρονης εποχής. Πουλάει καρτ-ποστάλ σε ένα μουσείο. Ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, δεν τις πουλάει, αλλά τις μετρά, ξανά και ξανά. Τραυλίζει. Είναι λίγο λοξός. Στο διαμέρισμα του φιλοξενεί τον Φρανκ.

Ο Φρανκ
Τριαντατεσσάρων χρόνων αυτός. Μάγειρας και μάλιστα πολύ καλός σε καλό εστιατόριο. Πολύ έξυπνος, δεν είναι. Κάνει λίγο τον καμπόσο, είναι «σπαστικός» και όλο λόγια. Του αρέσουν τα κορίτσια, όμως, περισσότερο απο όλα, του αρέσει η μηχανή του. Και αυτόν τον έχει τσακίσει η ζωή. Θα τα εκμυστηρευτεί όλα κάποια νύχτα. Ανάμεσα σε ένα «διάολε» και δυο «γαμώτο». Βρίζει πολύ. Μια φορά την εβδομάδα βρίσκεται στο προσκέφαλο της Πωλέτ, της γιαγιάς του.

Η Πωλέτ
Η Πωλέτ Λεσταφιέ είναι 83 χρόνων. Αργοπεθαίνει σε έναν οίκο ευγηρίας, κοντά στην Τουρ. Έχει μόνον τον εγγονό της, τον Φρανκ της. Λαχταρά με αγωνία να ακούσει το θόρυβο της μοτοσικλέτας του και κάθε που τον περιμένει, νοσταλγεί τον κήπο της. Είχε έναν πολύ όμορφο κήπο κάποτε, με πολλά λουλούδια και έναν υπέροχο λαχανόκηπο. Όταν ο Φρανκ πηγαίνει να τη δει, εκείνη προσπαθεί να μην κλάψει, όμως αυτό είναι πολύ δύσκολο. Κι έτσι, για να μην κλάψει, όταν αυτός βρίζει, τον μαλώνει.

Οι τέσσρεις αυτοί άνθρωποι Θα κρατηθούν ζεστοί, κολλώντας ο ένας πάνω στον άλλον. Με ένα happy end που θα έκανε τους Αμερικανούς κινηματογραφιστές να χάσουν το χρώμα τους.