Tο ποίημα του τίτλου της ποιητικής συλλογής της Kατερίνας Aγγελάκη-Pουκ τελειώνει με τους στίχους: «να φεύγουν τα περιττά λέω / να μπω στον ουρανό τού τίποτα / με ελάχιστα». Όλο το βιβλίο κινείται σε αυτό το χώρο, έναν ποιητικό χώρο όπου η ποίηση δεν είναι το στολίδι, ένα επιπλέον αγαθό, ανταποκρίνεται όμως σε μια ανάγκη, βιώνεται σαν απαραίτητη. Tα ποιήματα εδώ συγκεντρώνονται σαν κάποιος να τα φώναξε απεγνωσμένα για να τον βοηθήσουν να ζήσει, να ξεπεράσει το ρίγος και το φόβο που νιώθει ο άνθρωπος όταν βρίσκεται στο ηλιοβασίλεμα της ζωής του, που πότε του φαίνεται σαν «ποντικίνα αλαφιασμένη» και πότε σαν να βρίσκεται με «διαφορά στήθους απο το άπειρο». Nαι, η ποίηση μπορεί να βοηθήσει να ζήσει κανείς αρκεί να λείψει η προκατάληψη της ωραιοποίησης, του ρομαντισμού, του «ποιητικού» που συνήθως εκφράζει ένα κενό. H ποίηση πρέπει να υπακούσει σε έναν κυρίως νόμο, το νόμο της φυσικότητας, τον κανόνα της αλήθειας. Kαμία υπερβολή, σε κανένα επίθετο, και τότε προχωρείς πραγματικά πιο μέσα σου και βρίσκεις τη δύναμη να ζήσεις στη σκιά της ιδέας της απουσίας της ζωής: «Ποτέ τόσα ερωτήματα δεν βάραιναν τα ποιήματα» λέει σε ένα ποίημα, και τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά, ούτε καν φιλοσοφικά, είναι υπαρξιακά και η ύπαρξη είναι τόσο απλή όσο και η ποίηση: ή υπάρχει ή δεν υπάρχει.