"Εμοί εστίν η εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος".
Αυτό το μότο απ' την Αγία Γραφή, που προτάσσεται σε ξεχωριστή σελίδα, μόνο του, στην αρχή του μυθιστορήματος Άννα Καρένινα, εμβάλλει σε σκέψεις τον αναγνώστη ως προς την πραγματική πρόθεση του Τολστόι απέναντι στη σύνθεση του υλικού του. Αυτή η δυσοίωνη προφητεία, που ακούγεται από μακριά σαν καλπασμός κάποιου Αγγελου Εξολοθρευτή που πλησιάζει με τη ρομφαία, αφορά τάχα μόνο τη μοιχαλίδα σύζυγο που παράτησε άντρα και παιδί για ν' ακολουθήσει τον ωραίο εραστή της. Ή μήπως, έμμεσα αλλά σίγουρα, απειλεί με την τιμωρία του αφανισμού μια ολιγάριθμη τάξη που πύργωσε την αλαζονική υπεροχή της πάνω στο μαρτύριο και στις οιμωγές ενός ολόκληρου λαού;...
Δεν είναι τυχαίο ασφαλώς το γεγονός ότι ο Τολστόι άρχισε να γράφει την Αννα Καρένινα (1875) τέσσερα χρόνια αφότου η Παρισινή Κομούνα είχε σκορπίσει ρίγη ανατριχίλας στη Γαλλία και σ' όλους τους καταπιεσμένους λαούς της Ευρώπης. Η Παρισινή Κομούνα ήταν η πρώτη έμπρακτη στην ιστορία του κόσμου εφαρμογή της ουτοπίας που ήθελε τον άνθρωπο πραγματικά ελεύθερο, αυτόνομο, αυτοδιοικούμενο και σε σχέση δικαιοσύνης και ισοτιμίας με το συνάνθρωπό του. Ήταν η πρώτη και η τελευταία. Κράτησε ένα μήνα. Και πνίγηκε στο αίμα από μια τάξη ανάλγητη, ασυνείδητη, φρικαλέα στην εφαρμογή των αντιποίνων της...