Ο θάνατος της μητέρας ήταν μόνο η αφορμή. Τα δάκρυα, αυτή η σιωπηλή διάλεκτος του πόνου, ήταν το κίνητρο αυτού του δρόμου. Μια αναπόφευκτη περιπέτεια, λέει ο σύζυγος και πατέρας, ένα πέρασμα από τη φύση στην αθανασία, λέει η Αμαλία, βοηθήστε άλλους ώστε να μην πάσχουν, λέει ο αδελφός, ενώ μέμφεται τον πατέρα για μια παράλληλη σχέση που τον βάζει σε πειρασμό. Προσωπική πυξίδα ταξιδεύοντας στον αιθέρα, ας είναι η ενημέρωση συναινούν όλοι μαζί.
Ο φόβος μ' έριξε κάτω απ' το χειρότερο φως. Ένιωσα την αδικία της εγκατάλειψης. Η άρνηση ότι ο θάνατος της μάνας μου ήταν η νέα μου πραγματικότητα γέννησαν μέσα μου ένα συγκλονιστικό συναίσθημα που με πάγωσε, αποκαλύπτει η Αμαλία σε μια συνέντευξη που αξίζει να συζητηθεί