Ο Φουριέ παρουσιάζεται εδώ ως ο αντίποδας του Σαντ: δεν επικαλείται όλες τις πιθανές σεξουαλικές φαντασιώσεις παρά με σκοπό να εξάρει την τέρψη και την ευτυχία σε μια απελευθερωμένη από ταμπού κοινωνία, διότι γι' αυτόν ο εκλεπτισμένος χαρακτήρας οιασδήποτε "μανίας" είναι σημάδι υψηλής αίσθησης και εάν υπερθεματίζει, ειδικότερα, τον "στροφεακό έρωτα", το αμφίσημο (το αμφιλεγόμενο), το επίμεικτο δεν το κάνει παρά επειδή όλα αυτά εξυψώνουν το ανθρώπινο στοιχείο περισσότερο απ' ότι ο αποκλειστικός έρωτας.
[...]
Από τις πρώτες σελίδες αυτής της παράξενης, ημιτελούς πραγματείας ο αναγνώστης θα νιώσει ότι του απευθύνεται μια φωνή που υποφέρει και αγαλλιάζει ταυτόχρονα. Την πνίγουν οι προλήψεις του καιρού της, ορισμένα αξιώματα και νόμοι διατυπωμένοι με μισόλογα. Τα πάντα φαίνεται να τα κανονίζουν οι υπεκφυγές. Και μάλιστα, την ίδια στιγμή που η δυστυχία βοά, η στέρηση εξαπλώνεται. Για πόσο ακόμη; Το καθεστώς της συμβατικότητας και της εξαπάτησης πρέπει να καταργηθεί το συντομότερο. Διακηρύσσοντας αυτό, ο Φουριέ δραπετεύει από την απόγνωσή του και βιάζεται να δείξει ότι η δημιουργική ευφορία, η χαρά να αναθεωρείς τον κόσμο, υπάρχει ακόμη.