Αυτό το βιβλίο το έχω αφιερώσει στη γυναίκα μου Ευγενία «που σήκωσε το βάρος των δίσεκτων χρόνων». Η αφιέρωση, κατ' επέκταση, αφορά όλες αυτές τις μαρτυρικές γυναίκες, μανάδες, αδελφές, θυγατέρες, που ξεροσταλιάζανε έξω από τις πόρτες της χουντικής Ασφάλειας και των Φυλακών, για να σταθούν στο πλευρό των καταδιωγμένων ανθρώπων τους.
Ειλικρινά, πιστεύω ότι τους ανήκει ο πρώτος έπαινος της Δημοκρατίας. Γιατί αυτές σηκώσανε το μεγαλύτερο σταυρό του μαρτυρίου, πολλές φορές χωρίς πόρους, μανάδες και πατεράδες μαζί για τα απορφανισμένα παιδιά μας. Στο σπίτι, στη βιοπάλη, στην ουρά των επισκεπτηρίων για μια παρηγοριά κι ένα πιάτο φαΐ για το δεσμώτη. Στη μεταπολεμική Ελλάδα, που τα καλύτερα παιδιά της κυνηγήθηκαν για τριάντα χρόνια, το μαρτυρολόγιο των γυναικών παραμένει άγραφο.