Από το Παρίσι βρέθηκα στου Γκύζη με τα μπαγκάζια, τις χελώνες με τη γούρνα τους και ένα δυάρι ρετιρέ με γιγάντια κοινόχρηστα και χεσμένη, από τα περιστέρια, όλη τη βεράντα. Το ταξίδι της ανακάλυψης ξεκίνησε εκείνο το πρώτο βράδυ. «Πεινάω· σουβλάκια» σκέφτηκα και πήρα τους δρόμους να βρω κάτι να φάω.

Κάπως έτσι, από ανάγκη να στρώσω τη νέα μου ζωή, ξεκίνησα ένα ταξίδι στην πόλη που κρατάει χρόνια τώρα. Έχω πάει παντού, μα σαν την Αθήνα δεύτερη δεν έχει.

Είναι σαν να κατοχύρωσε κάποιος τα δικαιώματα, να έχουμε εμείς μόνο τα κοπιράιτ. Πράσινες τέντες ντουμπλ φας με μπανανόφυλλα, περίπτερα, κίτρινα ταξί, πράσινα κάγκελα, στούντιο νέον, φωταγωγοί με μπαλκονάκια αντικρινά, ηλιακοί θερμοσίφωνες, είσοδοι φίφτιζ επικές, άχρηστα ξύλινα θυρωρεία, παντού γιούκες και μπέντζαμιν, αδέσποτα και νεράντζια.

Γι’ αυτό μου αρέσει η Αθήνα και αγαπώ που μένω εδώ. Στην πιο κουλοριεντάλ πρωτεύουσα της Δύσης.