Πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς τις καθημερινές συγκρούσεις που αποτελούν χαρακτηριστικό της σύγχρονης ζωής; Πώς μπορεί ο σημερινός άνθρωπος να αναμετρηθεί με μεγέθη που θεωρεί ότι τον ξεπερνούν; Πώς είναι δυνατόν να προσπαθήσει για δεύτερη φορά να υπερβεί ένα (φαινομενικά ανυπέρβλητο) εμπόδιο που του έφραξε το δρόμο;
Συχνά, η επίλυση του προβλήματος εξαρτάται από τη γωνία στην οποία έχουμε επιλέξει να σταθούμε. Αλλάζοντας θέση είναι πιθανό —έως βέβαιο— ότι θα βρεθούμε να κοιτάζουμε έκπληκτοι μια διέξοδο η οποία, το μόνο που περίμενε από εμάς, ήταν να την αντιληφθούμε. Αρκούσε να αλλάξουμε θέση και να δούμε τα ίδια πράγματα από άλλη γωνία.

Αυτή είναι η πρόσκληση που απευθύνει στον αναγνώστη του ο Ντεμιάν Μπουκάι: να δει εκ νέου την πραγματικότητα και να αποδεχτεί ότι, παρά το τρωτό της φύσης του, ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει τα χτυπήματα και να αντιμετωπίσει και τις πιο αντίξοες προκλήσεις.

«Τα κείµενα που συνθέτουν αυτό το βιβλίο είναι αποτέλεσµα ερωτηµάτων τα οποία µε απασχόλησαν σε διάφορες περιστάσεις τα τελευταία χρόνια. Τα περισσότερα από τα ερωτήµατα αυτά τέθηκαν σ' εµένα από ασθενείς ή απλούς γνωστούς στο οικείο περιβάλλον του ιατρείου ή στη βουή των καθηµερινών συναντήσεων, ενώ άλλα τα έθεσα εγώ ο ίδιος µε διάφορες ευκαιρίες στους δασκάλους µου, στους ψυχοθεραπευτές µου ή σε άλλους συνοµιλητές στους οποίους διέκρινα —σωστά ή όχι— µια δόση σοφίας. Τέλος, µερικά από τα κείµενα αυτά προέκυψαν από ερωτήµατα που ποτέ δεν µετουσιώθηκαν σε λέξεις: βουβές απορίες που οι πρωταγωνιστές τους δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να διατυπώσουν.»

«Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου κι εγώ µάθαµε να ζούµε µαζί ξέροντας ότι, καλώς ή κακώς, εγώ ήµουν εγώ κι αυτός ήταν αυτός, ότι εγώ (έστω κι αν µε πονάει που το λέω) δεν ήρθα σ' αυτόν εδώ τον κόσµο για να ικανοποιώ όλες του τις προσδοκίες, αλλά ούτε εκείνος (και οµολογώ ότι αυτό ήταν ακόµα πιο δύσκολο για µένα) ήρθε για να ικανοποιεί τις δικές µου.»
(Ο Χόρχε Μπουκάι για τον γιο του, Ντεμιάν)