Ο τρόπος με τον οποίο “διαβάζουμε” την κρίση την οποία διέρχεται σήμερα η ελληνική οικονομία είναι τελείως λανθασμένος, και αυτό μας εμποδίζει να υιοθετήσουμε και να εφαρμόσουμε τις πολιτικές εκείνες που θα ήταν δυνατόν να φέρουν,  σε σχετικά σύντομο διάστημα, την χώρα στην οδό της ανάπτυξης. Χρησιμοποιώντας επείσακτες και προκατασκευασμένες θεωρητικές αντιλήψεις, είτε για λόγους πολιτικής “ευκολίας” είτε για λόγους πνευματικής νωθρότητας, αναλωνόμαστε, ως λαός και ως κοινωνία, σε αδιέξοδες προσπάθειες και σε σκιαμαχίες με φανταστικούς αντιπάλους, οι οποίοι δεν έχουν καμία αιτιατή σχέση με όσα μας βασανίζουν. Το πρόβλημα της χώρας, όσον αφορά το οικονομικό του σκέλος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά προϊόν μίας χρόνιας διαρθρωτικής δυσπλασίας και ασυμμετρίας μεταξύ της κατανάλωσης και της παραγωγής, το οποίο, πριν εκδηλωθεί με την μορφή της κρίσης χρέους το 2010, επωάσθηκε επί μακρόν, εξ αιτίας λανθασμένων οικονομικών πολιτικών, αλλά και γενικότερων στρατηγικών επιλογών.
       Όσον, δε, αφορά το ιδεολογικό του σκέλος, το πρόβλημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά προϊόν μίας χρόνιας πολιτισμικής δυσπλασίας και μίας θεμελιώδους ασυμμετρίας μεταξύ της αφελούς πίστης ότι η ένταξη σε θεσμούς όπως η ΕΕ και η ευρωζώνη θα μπορούσαν αφ’ εαυτών και αυτομάτως να εγγυηθούν την πρόοδο της χώρας προς την ευημερία και τον εκσυγχρονισμό, και της ταυτόχρονης άρνησης των οικονομικών υποκειμένων, δηλαδή των Ελλήνων πολιτών στην μεγάλη τους πλειοψηφία, να προσαρμόσουν τις πράξεις τους και τις ενέργειές τους στους κανόνες και στις λειτουργίες που διέπουν όχι μόνο τους συγκεκριμένους αυτούς θεσμούς  αλλά και την σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη οικονομία και κοινωνία στο σύνολό της. Συνεπώς, το να πάψουμε να μεμφόμαστε τους ξένους ως αίτιους της σημερινής μας δυσπραγίας και να αναλάβουμε ειλικρινά και με θάρρος τις ευθύνες μας δεν είναι μόνο μία ηθική επιταγή για τον ελληνικό λαό αλλά, ακόμη περισσότερο, μία άμεση αναγκαιότητα προκειμένου να αρχίσουν οι διαδικασίες εξόδου από την κρίση και εθνικής ανάταξης.