Ενάντια

Φορώντας  φύλλα                

Ως  απόδειξη  των  αισθημάτων μου

Ανατίναξα  την  πόλη

Ό,τι  απόμεινε  η  σιδερένια  πόρτα

Στον  κήπο  που  ευδοκιμείς

Και  τα  δέντρα                      

Προμαχώνες  της  σκιάς  σου

Ερωτεύομαι  τους  κορμούς

Ελπίζοντας  αιώνες

Παντρεύομαι  το  χώμα

Κομμάτι από  πλευρό

Και  ύλη  απομυζώντας

Αναβάλλομαι

Στη δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη, Ρολόγια και άλλοι χτύποι, ο χρόνος βιώνεται ποικιλοτρόπως, προβάλλεται όμως πάντα σε μεγάλη κλίμακα: ως συνείδηση του τέλους αλλά και ως υπέρβασή του, ως μνημείωση και ανασκαφή του παρελθόντος, ως πρόπλασμα αιωνιότητας, αντοχή αλλά και εξάντληση, ως μονιμότητα και ως ελιγμός διαφυγής. Εδώ το αρχέγονο και το διαχρονικό διαπλέκονται με τη συγχρονία.

Τα ποιήματα της συλλογής κινούνται έτσι ανάμεσα στην επίγνωση της φθαρτότητας και στην εναντίωση σε αυτήν, μέσω της κατάφασης στην ύλη, τη σωματικότητα και την προσδοκία της.