Τι αναζητάς παράκαιρα τώρα στον ουρανό; Στη θάλασσα τι γυρεύεις;
Εσύ πάντα μετρούσες το χρόνο από των μυών την ωρίμανση έως των οστών τη θραύση.
Με τη βαθιά ανάσα της ανάβασης στις επικράτειες των υψομέτρων, με της άπνοιας τη διάρκεια κατά την κατάδυση στους βυθούς του αδιευκρίνιστου.
Μέτρα διαρκώς μεταβαλλόμενα, από τη μεγιστοποίηση του ελάχιστου έως την ελαχιστοποίηση του μέγιστου.
Με το συνεχώς μετακινούμενο ίχνος από φως στην επιφάνεια του έλους. Ένα μείγμα αισιόδοξης απαισιοδοξίας ήσουν πάντα.