Ήξερα πώς η γη συνορεύει με το ενάρετο

και πώς δε θα με πολεμούσες.

Θα προσπαθούσες μήπως και γλυτώσεις

μια Αγάπη απὸ τη λύπη της

προτού έρθουν τα όργανα και σταθούν

πάνω από το τραπέζι της μοναξιάς μου.

Ύστερα κι εγώ θα μάθαινα ποιό πέλαγο

σου μοιάζει

αν είναι αυτό που δίνει συνέχεια στο γαλάζιο

όπως άλλοι στις παρεξηγήσεις τους.

Όταν θα άκουγες για τη χαρά που μου

έδωσες

είναι που θα μιλούσα γι αυτό ακόμη

κι όταν εσύ θα τόχες ξεχάσει

σα μια ομπρέλα σ΄ενα φιλικό σου σπίτι.