Ήρωας σ’ αυτήν τη συλλογή μικρών ιστοριών – προτιμώ εδώ τον όρο ιστορίες από τον διηγήματα – του Μάνθου Γιουτζόγλου είναι το χρέος της παρακείμενης ζωής. Όχι οι ιδιότυπα ρομαντικοί, αυτοκαταστροφικοί, παράξενοι χαρακτήρες που κυκλοφορούν στις σελίδες του, νοτίζοντάς τες με διαψευσμένο ερωτικό άλλοθι. Η συνάντηση των ηρώων του βιβλίου με τη ζωή που δεν έζησαν δημιουργεί μια δεύτερη κρούστα ανάγνωσης μέσα στην πρώτη, που φαινομενικά είναι απλή, λιτή και σχεδόν αφελής. Κάτω απ’ αυτή την κρούστα όμως, και σε αυτό το θαμμένο εσωτερικό τοπίο, κρύβονται οι εις εαυτόν δαίμονες. Ηττημένοι αλλά νικητές. Ανήσυχοι αλλά ευγνώμονες. Διασυρμένοι. Πρόστυχοι, εκστατικοί, ειλικρινά θλιμμένοι.

Αυτό το επίπεδο της αντιστροφής στήνει τον μύθο απ’ την αρχή, προσδίδοντάς του αξιοπρέπεια. Είναι σαν να παίρνεις τον θάνατο και να τον βαφτίζεις ξανά στην κολυμπήθρα της ζωής.

Υπό τους ήχους της τζαζ.

Σταύρος Σταυρόπουλος