Βγαίνοντας από ένα στενό δρομάκι, ανακάλυπτες ξαφνικά τον ποταμό. Ήταν φαρδύς. Οι όχθες του ήταν ακαθόριστες. Σε πολλά σημεία, το καφετί ρεύμα είχε πλημμυρίσει χωράφια. Κάπου κάπου, ένα υπόστεγο έβγαινε από το νερό. Τουλάχιστον εκατό ποταμόπλοια, ρυμουλκά, βυθοκόροι ήταν εκεί, αραγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σχηματίζοντας ένα απέραντο ενιαίο σώμα. [...] Και ήταν περίεργο, από την πόλη, δηλαδή από τη γέφυρα που αποτελούσε το κεντρικό σημείο του Ζιβέ, να κοιτάζεις προς την πλευρά των Φλαμανδών. Επρόκειτο για μια καθαρά γαλλική πόλη. Με μικρούς δρόμους. Καφέ γεμάτα με λάτρεις του μπιλιάρδου η του ντόμινο. Μυρωδιές από απεριτίφ με γεύση γλυκάνισου και μια γενικευμένη οικειότητα. [...]
Μετά, αυτό το τμήμα του ποταμού. Το κτίριο του τελωνείου. Τέλος, στην άκρη άκρη, στις παρυφές πριν από την εξοχή, το σπίτι των Φλαμανδών. Ήταν η ίδια ώρα που η Ζερμαίν Πιεντμπέφ είχε μπει στο μαγαζί, στις 3 Ιανουαρίου, και από τότε κανείς δεν την είχε ξαναδεί.

ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ καλεί τον Μαιγκρέ στο Ζιβέ, μια παραποτάμια πόλη στα σύνορα Γαλλίας-Βελγίου, για να βοηθήσει μια οικογένεια Φλαμανδών στην υπόθεση εξαφάνισης μιας νεαρής κοπέλας. Η τοπική κοινωνία ρίχνει το φταίξιμο και ενοχοποιεί την οικογένεια Πήτερς. Ο Μαιγκρέ, χωρίς επίσημη αποστολή, δέχεται. Φτάνει σε μια πόλη με έντονη αντιπαλότητα Βαλλόνων και Φλαμανδών : ξεχωριστά καφενεία, διαφορετικές νοοτροπίες.
Η κακοκαιρία είναι έντονη και το κακό συνδυάζεται με αυτήν. Ο ποταμός Μεύσης έχει υπερχειλίσει, τα φράγματα στις γέφυρες έχουν κατέβει, ο απόπλους σκαφών και ποταμόπλοιων έχει απαγορευτεί. Ο κόσμος, ακινητοποιημένος στα καφενεία πίνοντας ζενιέβρ, το τοπικό ποτό, υποπτεύεται και κατηγορεί. Και ο Μαιγκρέ προσπαθεί να μπει στο κλίμα της πόλης και των ανθρώπων της, για να βρει μια λύση. Ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματα με τον επιθεωρητή Μαιγκρέ.