Απόψε ήθελα να ονειρευτώ χάρτινα πλοία
που αγκαλιά κρατούν μικρές Παναγιές
και ταξιδεύουν σε όνειρα παιδικά.
Μα με πρόλαβες.
Ανήμπορο το χάδι σου
ξεχάστηκε στου χρόνου την αδύναμη ανάσα.
Κι απόρησα.
Ήθελα να άντεχε
και να ήταν διαμαντένιο
κι όχι από στάχτη.
Νικήθηκε η ψευδαίσθηση από την αλήθεια της ζωής.
Το ήξερες;
"Η ζωή πάντα κερδίζει", σου είχα θυμίσει όταν γονάτιζες.
Μα δεν με πίστεψες.
Κοίτα τώρα πόση δύναμη.
Τα φτερά μιας πεταλούδας πάντα αντέχουνε