Η νύχτα, ανέκαθεν, ήταν ο καλύτερος σύμμαχος των αναμνήσεων. Πιστεύω ακράδαντα ότι, με κάποιο τρόπο -που δεν έχω καταφέρει ακόμα να εξηγήσω- εκείνη ανοίγει την πίσω πόρτα του μυαλού, προκειμένου οι αναμνήσεις να εισέλθουν και να θανατώσουν ακόμα ένα παρόν. Σε ένα παρόν, έζησαν κάποτε κι εκείνες. Ως στιγμές, τότε. Ένα παρόν που μετουσιώθηκε σε παρελθόν, μέρα με τη μέρα.