Αν καθίσεις στο παγκάκι μιας πλατείας, αν πας σ’ ένα εμπορικό κέντρο, αν περιμένεις στην ουρά μιας τράπεζας, αν βγεις στο μπαλκόνι σου, αν είσαι σε ένα θερινό σινεμά, αν βρίσκεσαι στο βαγόνι του μετρό, αν χορεύεις σ’ ένα μπαρ, αν κολυμπάς σε μια θάλασσα, αν περιμένεις στα εξωτερικά ιατρεία ενός νοσοκομείου, αν παραμένεις σιωπηλός σε μια κηδεία, αν πατήσεις στη Σελήνη και τότε, εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα, φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη πολύ πιθανόν να σε περάσουν για τρελό και να σε βάλουν σε κάποιο άσυλο, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα γυρίσουν το κεφαλάκι τους ένα σωρό από δαύτες! Κάποιες από αυτές, όμως, είναι οι δικές μας «Μαρίες», που σας εμπιστεύονται τις ιστορίες τους και το μόνο που θα ήθελαν από εσάς είναι να τις αγαπήσετε, όπως κι εγώ, γιατί εκείνες δεν κατάφεραν ποτέ να αγαπήσουν τον εαυτό τους, όπως, ίσως, τους άξιζε…