Η πρώτη ποιητική συλλογή του Νίκου Δροσάκη: «εγκλεισμός ονείρου». Η συλλογή περιλαμβάνει συμβολικά 33 ποιήματα.

Η παιδική αθωότητα χάνεται, καθώς τα όνειρα αιμορραγούν κάτω απ’ τη σκιά του φόβου της επιδημίας και η φυσική ανάγκη της προσωπικής και κοινωνικής επαφής προσκρούει στα διαγγέλματα ατομικής ευθύνης. Και η συλλογή αρχίζει με την«επιβίωσης ανάγκη, πάλη αρχέγονη». Παράλληλα,υπάρχουν τα φλέγονται θέματα των άλλων τοπίων εγκλεισμού, όπου η θεσμική ανευθυνότητα φλερτάρει μετο κατακερματισμένο κοινωνικό τοπίο σε μια χωματερή συνειδήσεων, όπου «η ανθρώπινη αξιοπρέπεια απέλπιδα χαμοπαλεύει». Μέσα από τις συμπληγάδες ξεκινά το ταξίδι της ματωμένης αποκόλλησης από τον κόσμο του φεγγαριού και της μεθοδικής μετάβασης στον ήλιο. Αυτό απεικονίζει και το εξώφυλλο του βιβλίου. Οι ανθρώπινες σχέσεις απαξιώνονται «μέσα σε ένα αέναο κρυφτό με καθρέφτες παντού, να πολλαπλασιάσουμε το σώμα να κρυφτεί η ψυχή», μάταια επιζητώντας το αέναο φλόγισμα και αγωνίζεται να ορθωθεί μέσα από παιδικές αντανακλάσεις ματαίωσης και λατρείας,οι οποίες αγγίζουν και τη σφαίρα της μεταφυσικής, κρατώντας όμως στέρεα τα γκέμια της λογικής και την πίστη στηνομοτελειακή σχέση όσων συμβαίνουνκαι σε όσων δε θα συμβούν.