Το βιβλίο αυτό στηρίζεται στα μεθοδολογικά εργαλεία που προτείνουν η μικροϊστορία και οι θεωρίες των κοινωνικών δικτύων, ώστε με αφορμή τη μελέτη κάποιων ατομικών περιπτώσεων να εξετάσει φεμινιστικές κινήσεις στον οθωμανικό, τουρκικό και ευρύτερο Βαλκανικό χώρο από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα ως και το Μεσοπόλεμο σε συνάρτηση με τη δόμηση αστικών υποκειμενικοτήτων και τη συγκρότηση κοινωνικών δικτύων στα περιβάλλοντα αυτά τη δεδομένη περίοδο. Πιο συγκεκριμένα, αφετηρία της μελέτης αποτελεί η εξέταση μιας ομάδας από δασκάλες, ελληνίδες υπηκόους που εργάζονται στο Ζάππειο από την ίδρυση του τελευταίου το 1875 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1880 και πρωτοστατούν αργότερα στην "Εφημερίδα των Κυριών", το πρώτο φεμινιστικό έντυπο στην Ελλάδα, καθώς και σε άλλες μεταγενέστερες γυναικείες συλλογικές πρωτοβουλίες. Ανιχνεύεται, λοιπόν, κατά πόσο τα ζητήματα που η "Εφημερίς των Κυριών", καθώς και άλλες σύγχρονές της και μεταγενέστερες ελληνικές γυναικείες συλλογικότητες θέτουν σχετικά με τη κοινωνική θέση των γυναικών θα μπορούσαν να θεωρηθούν απόηχος του σχετικού δημοσίου διαλόγου που διεξαγόταν την ίδια περίοδο στον οθωμανικό, τουρκικό αργότερα και ευρύτερο βαλκανικό χώρο.Έτσι εξετάζονται, με αφετηρία τη ζωή και τη δράση αυτών των γυναικών, πτυχές της ζωής και της δράσης διαφόρων άλλων διανοουμένων γυναικών μουσουλμάνων, αρμενισών, Βουλγάρων που συνυπάρχουν μαζί τους στα περιβάλλοντα αυτά. Η περίπτωση, με άλλα λόγια, των διδασκαλισών αυτών αντιμετωπίζεται ως αφετηρία για την ανασύσταση μιας συνομιλίας ανάμεσα σε γυναικείες παρεμβάσεις, ατομικές ή συλλογικές, και λόγους περί γυναικών, συνομιλίας που διεξάγεται μεταξύ χριστιανών, εβραίων και μουσουλμάνων στο συγκεκριμένο χώρο. Οι δε κινήσεις αυτές αντιμετωπίζονται ως έκφραση των αστικών υποκειμενικοτήτων που συγκροτούνται στο πλαίσιο της αστικοποίησης, της συντελούμενης την περίοδο αυτή στην οθωμανική αυτοκρατορία, στα βαλκανικά κράτη και αργότερα στην Τουρκία.