«Σε πρώτη θεώρηση, η επιστήμη κινείται σε νιτσεϊκό επίπεδο, πέραν του καλού και του κακού, και αντιλαμβάνεται ηθικά ουδέτερες δυνάμεις, όπως της βαρύτητας, τις ηλεκτρομαγνητικές, τις ισχυρές και τις ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις. Όμως σε μια βαθύτερη κοινωνική θεώρηση, οι κοινωνίες των ανθρώπων, οι οποίες είναι και αυτές εκφάνσεις της φύσης, είναι τότε και μόνο τότε ευσταθείς όταν οι δυνάμεις του καλού διέπουν τη λειτουργία τους, υπερνικώντας τις σκοτεινές δυνάμεις του κακού που συνυπάρχουν στη φύση του ανθρώπου.
»Δεν αποκλείεται οι κώδικες ηθικής να αποτελούν φυσική αναγκαιότητα για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη και τη διαφυγή του στα άστρα πριν αυτοκαταστραφεί, αν αφεθούν να επικρατήσουν οι διαλυτικές δυνάμεις του κακού. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τις επιπτώσεις από έναν πυρηνικό Αρμαγεδδώνα, αν οι επικυρίαρχοι της Γης επιδείξουν συμπεριφορές του χθες με τα όπλα του σήμερα».