Στη Χρονιά του έρωτα ο Πάουλ Νίτσον περιγράφει τη ζωή ενός συγγραφέα· τις μέρες και τις νύχτες του στο Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκε το 1976. Πρόκειται για ένα «υπαρξιστικό» χρονικό, που άλλοτε θυμίζει τον Χένρυ Μίλλερ -τις Ήσυχες μέρες στο Κλισί, τη Μαύρη άνοιξη- άλλοτε τον Σελίν, καμιά φορά τον Αντουάν Ροκαντέν στη Ναυτία του Ζ.Π. Σαρτρ: ο αφηγητής είναι ένας διαβάτης και παρατηρητής, που δραπετεύει από τη χώρα του, τη «μικρή» και ασφυκτική Ελβετία, για να περιπλανηθεί και, όπως ο Wilhelm Meister του Γκαίτε, να μυηθεί στα πράγματα της ζωής και να απελευθερωθεί μέσω της συγγραφής. Ακολουθώντας τη γερμανική παράδοση από τον Γκαίτε μέχρι τον Πέτερ Χάντκε, τον Μπύχνερ, τον Ρίλκε και τον Μαξ Φρις, ο Πάουλ Νίτσον εγκαταλείπεται στην τύρβη της μεγαλούπολης· η ζωή «τον χαστουκίζει»· ύστερα από μια χρονιά στη Ρώμη και ένα σύντομο ειδύλλιο στη Βαρκελόνη, προσγειώνεται στο Παρίσι· πίσω του, όλες οι γέφυρες έχουν καεί· είναι μόνος· θέλει να ξαναγεννηθεί. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το βιβλίο, που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Η χρονιά της μοναξιάς», η χρονιά όπου ο συγγραφέας περιμένει στο χείλος μιας αβύσσου, όπου αναπολεί τα περασμένα, πασχίζοντας διαρκώς να συλλάβει μια αποσπασματική, θρυμματισμένη πραγματικότητα που του διαφεύγει: ζούμε άραγε ή είμαστε απλώς θεατές της ζωής μας; αναρωτιέται ο Πάουλ Νίτσον, ερευνώντας αυτή τη φευγαλέα πραγματικότητα μέσα από τη γερμανική γλώσσα, από τη μουσική και τα χρώματά της. Η Χρονιά του έρωτα είναι ένα μυθιστόρημα γύρω από τη «νοσταλγία του μυθιστορήματος», γύρω από το διφορούμενο της καθημερινότητας και το παιχνίδι της βιογραφίας ενός σύγχρονου νομάδα. Ο Πάουλ Νίτσον σχολιάζει τη διαδρομή του, τις περιπλανήσεις του στην πόλη και τη συγγραφή, που, στην περίπτωσή του, μοιάζει με την κινέζικη ζωγραφική ή με την «action painting» του Τζάκσον Πόλλοκ: το στοίχημα είναι να απεικονίσεις μια υποκειμενική πραγματικότητα με στιγμιαίες πινελιές, με τέλειες, γοργές κινήσεις· όμως, για να συμβεί αυτό, πρέπει πρώτα να αφεθείς στον κόσμο σαν μια φυσαλίδα που επιπλέει αργά στον αέρα, αλλάζοντας αδιάκοπα αποχρώσεις. «Όταν κινδυνεύεις από τον δαίμονα της μεσημβρίας, γράφε, γράφε. Μα πώς θες να γράφω στην κατάσταση που είμαι, λέω στον Μπιτ. Με καίνε δυο καταραμένες φωτιές, έχω χάσει την ελευθερία μου, έχω τυφλωθεί. Α, αν είχα ένα πρόγραμμα, ένα δρομολόγιο, ένα χάρτη. Έχεις κιόλας το θέμα σου, επιμένει ο Μπιτ: "ανάμεσα σε δυο πυρά". Απελευθερώσου γράφοντας».