Σ’ αυτό το βιβλίο η Συμμορία με τις μπλε κάλτσες – εμείς, δηλαδή – ασχολείται με μια κάλτσα και ένα υπόγειο. Η αλήθεια είναι πως σ’ αυτή την ιστορία τίποτα δεν είναι αληθινό, εκτός από το τέλος της. Δεν μπορώ να σας τα εξηγήσω όλα από εδώ, όπως πάντα το καλύτερο είναι να γυρίσετε το βιβλίο από την άλλη και να το διαβάσετε από την αρχή. Το μόνο που πρέπει να ξέρετε είναι πως εμείς αυτό που θέλαμε ήταν να μάθουμε τι κρύβεται στο υπόγειο του τρόμου. Και για να το κάνουμε αυτό αρχίσαμε να σχεδιάζουμε μια γιγάντια κάλτσα για να την φορέσουμε στο δεντρόσπιτό μας, δανειστήκαμε θάμνους, εμπιστευτήκαμε τη μεγάλη Πέννυ, καταλάθος κάναμε πανέμορφο τον κήπο του αστυνομικού τμήματος της πόλης μας, ανακαλύψαμε τους Χαμένους Τόπους, ακολουθήσαμε τις οδηγίες που μας έδωσε ένα φάντασμα, σκάψαμε τη μισή πόλη για να βρούμε το θησαυρό του πειρατή και κάναμε ένα σωρό άλλα που δεν σας τα λέω γιατί θα σας μπερδέψω. Αυτό που έχει σημασία είναι πως, ενώ στην αρχή χιόνιζε, στο τέλος ήρθε η άνοιξη και μαζί της άνθισε η αλήθεια…