Να ξαναθυμηθείς τ’ αρώματα και τα χρώματα. 
Να ξανακούσεις τα τραγούδια των πουλιών που σε συντρόφεψαν στο διάβα σου. 
Να ξανακούσεις το γάβγισμα των άγριων σκυλιών που ήταν κρυμμένα πίσω από τα δέντρα όπου κάθισες να ξαποστάσεις. 
Να ξανάρθουν στο μυαλό σου οι εικόνες του εαυτού σου, πότε να χορεύει ανέμελα μέσα στις κόκκινες παπαρούνες και πότε να σέρνεται με σκισμένα ρούχα, ξυπόλυτος και πληγιασμένος, στα λασπόνερα. 

Πολυγραφότατη, ευρηματική, ταλαντούχα, με μια πορεία σεμνή και αθόρυβη, δεν έπαψε ποτέ να μοιράζεται με τον αναγνώστη το πηγαία λυρικό και αντισυμβατικό ύφος της. Διαβάζοντάς την, αισθάνεσαι την ψυχή που κρύβει η πένα της, χαρακτηριστικό που κάνει τους αναγνώστες της να παραμένουν πεισματικά πιστοί στα μυθιστορήματά της.  

Γράφει για ό,τι αγγίζει την ψυχή της και με τη δύναμη της πένας της αγγίζει τη δική μας…