Στο βιβλίο αυτό, που είναι το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας της Σώτης Τριανταφύλλου και του φωτογράφου Πέτρου Νικόλτσου, η Σώτη Τριανταφύλλου επιστρέφει στο γνώριμό της Λος Αντζελες που, αυτή τη φορά είναι το Λος Αντζελες του Πέτρου Νικόλτσου. Ενός νέου φωτογράφου που με μια ασπρόμαυρη, σχεδόν αναχρονιστική ματιά, περιδιαβάζει ξανά και ξανά μια πόλη που τρέχει γρήγορα ενώ ταυτοχρόνως παραμένει σχεδόν απαράλλακτη εδώ και πενήντα χρόνια.
Πρόκειται για ένα βιβλίο μάλλον πειραματικό, για ένα υβρίδιο: δεν πρόκεται για φωτογραφικό λεύκωμα με συνοδευτικές λεζάντες, ούτε για εικονογραφημένο μυθιστόρημα, μιας και συχνά το κείμενο και η εικόνα μάς μεταφέρουν κάτι τελείως διαφορετικό. Στο βιβλίο αυτό ο Πέτρος Νικόλτσος και η Σώτη Τριανταφύλλου δεν συνεργάζονται με συμβατικό τρόπο: ο καθένας αναδεικνύει μια διαφορετική εκδοχή του Λος Αντζελες. Εξάλλου, οι δυο τους, μέχρι την παραμονή της έκδοσης, δεν συναντήθηκαν ποτέ. Δημιούργησαν μια ιδιότυπη σχέση η οποία -πόσο χαρακτηριστική της εποχής μας- γεννήθηκε χάρη στο internet και στο τηλέφωνο.
Στο Λος Αντζελες βλέπουμε αποσπάσματα από μια σύγχρονη μητρόπολη, οι φωτογραφίες και τα κείμενα μάς παρέχουν πληροφορίες και εντυπώσεις. Το θέμα του βιβλίου όμως δεν είναι αυτό: το βιβλίο μοιάζει με το αντίθετο ενός εικονογραφημένου ταξιδιωτικού οδηγού. Ίσως στις σελίδες του δούμε και την δική μας πόλη, καθώς κι εμάς τους ίδιους, ενώ περιπλανιόμαστε στο κέντρο και στις παρυφές ενός αλλόκοτου, ασπρόμαυρου κόσμου.

Ήμουν ένα αποδημητικό πουλί, ένα πουλί: τα σχέδιά μου δεν ξεπερνούσαν την επόμενη μέρα. Μαζί με τα χρόνια συσσωρεύτηκαν οι φυγές κι οι επιστροφές, οι επιστροφές στις παλιές αυταπάτες. Οι δρόμοι δεν τελείωναν πουθενά, μονάχα διακόπτονταν. Δεν με οδηγούσε κανένα φως, με οδηγούσε το εγχειρίδιο των τροχαίων σημάτων, ο άτλαντας του κόσμου. Υπήρχα μέσα στον χώρο, έξω από τον χρόνο: γλιστρούσα στον ανάγλυφο χάρτη, παραμόνευα σαν τα θηρία της ξηράς, σαν τα θαύματα. Δεν είχα ταξιδιωτικές εντυπώσεις, δεν ήμουν περιηγήτρια, δεν είχα καμιά ιδιότητα, περιφρονούσα τους φυσιολατρικούς ομίλους, τους τουρίστες και τους περιπατητές, τα μουσεία και τα μνημεία. Αγαπούσα το μπετόν, όπως ο Οράτιος Γκρήνοου, να τι αγαπούσα: μίκραινα μέσα στις γεωμετρικές προοπτικές, διαλυόμουν στην τροχιά των πόλεων, δεν νοσταλγούσα τα δέντρα, ούτε τα νερά και τα ξέφωτα. Τα τοπία ήταν χέρσα και άγονα, τα καρότα ψυχεδελικά, αιχμηρά, φτιαγμένα από ενδιάμεση ύλη. Έτσι, έφτασα εκεί όπου έκανε όση ζέστη χρειαζόμουν, έφτασα εκεί όπου, ακόμα κι αν με φώναζες, δεν θα μπορούσα να σε ακούσω.
Απόσπασμα από το βιβλίο