Από τότε δεν την ξαναείδα. Τα Χριστούγεννα μου ’στειλε μια κάρτα και λεφτά. Ποιος ξέρει πόσους τρόπους είχε σκαρφιστεί για να τα κρύψει. Αυτός, πάλι, είχε πάρει σβάρνα τα κανάλια. Υποδυόταν τον θεοσεβούμενο και μετανοημένο πατέρα που ζητά έλεος για την κόρη του. Τουλάχιστον ήταν πρωί και πήγαινε ξεμέθυστος. Ούτε να θυμώσω με την κατάντια και την υποκρισία του δεν είχα όρεξη. Τη μοναξιά μου υπερτόνιζε, το πόσο απελπιστικά μόνη είμαι σ’ ένα σύμπαν πελώριο, σ’ ένα κελί μικροσκοπικό κι εγώ ακόμα πιο μικροσκοπική, μια βρόμικη κοριτσίστικη τελεία σ’ έναν ετοιμόρροπο άθλιο τοίχο, ανάμεσα σε σπαρακτικούς στίχους, αποτυπώματα στάχτης και ανορθόγραφες μουντζούρες. Μπορούσε οποιοσδήποτε να με σβήσει, να με καλύψει, να με εξαφανίσει σαν να μην υπήρξα ποτέ. Κι εγώ έσκιζα το δέρμα μου για να είμαι σίγουρη ότι υπάρχω. Η Σοφία ήταν το μοναδικό κάτοπτρο που είχα προς την πραγματικότητα των ανθρώπων που ζουν κάτω από τον ουρανό, το μοναδικό επισκεπτήριο που είχα, τα μοναδικά γράμματα με τ’ όνομά μου, αλλιώς μπορεί να μην το ξαναθυμόμουν ποτέ. Θα έμενε μια αδιάφορη συγκόλληση γραμμάτων σε μια ληξιαρχική πράξη γέννησης που κανείς δεν θα αναζητούσε. Μου είπε ότι ήταν νοσηλεύτρια, ότι διάβασε την ιστορία μου και συγκινήθηκε, ότι ήθελε να με βοηθήσει. Μου έφερε αυτό το λευκό πουκάμισο πριν τη δίκη για να εμφανιστώ μπροστά σας καθαρή και φωτεινή. Ελπίζω να σας αρέσει.