Από το 8.000 π.Χ. έως το τέλος της ελληνιστικής περιόδου οι έλληνες ανέπτυξαν
τόσο πολύ τη ναυτική τέχνη ώστε για αιώνες ήταν οι κυρίαρχοι της Μεσογείου. Η
δύναμή τους αυτή στηρίχτηκε πάνω στη γνώση της αστρονομίας που συνέβαλλε, συν
το χρόνω, στην ανάπτυξη της γεωγραφίας, της χαρτογραφίας, της πελαγοδρομίας
(πλεύση σε ανοικτό πέλαγος), της ναυπηγικής. Στηρίχτηκε ακόμη σε πλήθος
ναυτικών οργάνων, χαρτών, ανεμολογίων και άλλων βοηθημάτων ναυτιλίας όπως οι
περίπλοι. Για πρώτη φορά επιχειρήται μια συνολική παρουσίαση αυτών των
επιτευγμάτων που συνέβαλλαν στην εδραίωση της ναυτικής παράδοσης των Ελλήνων
και που πολλά από αυτά ήταν άγνωστα ή σχεδόν άγνωστα: πυξίδα(;) ανεμοσκόπιο,
αστρολάβοι, ανεμολόγια, ηλιακά ρολόγια, δρομόμετρα, ουράνιες σφαίρες, περίπλοι
και σταδιασμοί είναι μερικά από τα επιτεύγματα αυτά, των οποίων οι παρουσίαση
βασίζεται σε πληθώρα επιστημονικών εργασιών.