«Κάποτε θα συναντήσουμε τους ανθρώπους μας κι εκείνοι θα μας θέλουν δίπλα τους. Θα λένε με καμάρι ότι είμαστε οι άνθρωποί τους και θα μας θέλουν δίπλα τους. Θα είναι περήφανοι για μας, θα μας χαμογελούν και θα μας θέλουν δίπλα τους. Δεν θα είμαστε ποτέ πια ανεπιθύμητοι. Θα μας αγαπάνε όλοι. Θα μας παίρνουν αγκαλιά και δεν θα φοβούνται ότι θα τους ξοδέψουμε τα χέρια. Δεν θα έχει σημασία αν δεν παίζουμε βιολί· εμείς θα το γρατζουνάμε και θα μας αγαπάνε όλοι. Θα πενθούμε άνετα. Κανείς δεν θα μας απαγορεύει να πενθούμε για τους ανθρώπους που αγαπήσαμε· εκείνοι έμειναν πίσω στη Γη να ποτίζουν τις λεμονιές. Κάποιος πρέπει να ποτίζει τις λεμονιές. Θα αλλάζουμε σπίτια. Συνέχεια. Και στα καινούργια μας σπίτια θα έρχονται μόνο εκείνοι που μας αγαπάνε. Αν έρθει κάποιος και μας πληγώσει, εμείς θ’ αλλάξουμε σπίτι. Ξανά και ξανά. Για να μην έχουμε πια αναμνήσεις. Αχ! Να μην έχουμε πια αναμνήσεις».

Ένα μυθιστόρημα για τις εμμονές των ανθρώπων με άλλους ανθρώπους. Για την αγωνία της διατήρησης της παιδικής ηλικίας. Και για τα αγάλματα που είναι παντού στη Ρώμη. Και μας κοιτάνε.