Κάθε απάντησης προηγείται μία ερώτηση.
Στο θέμα του καπνίσματος έχουμε απαντήσεις, απόψεις, στάση χωρίς να έχουν προηγηθεί ερωτήσεις, απορίες, αμφιβολία.
·Προσωπική συνήθεια, λοιπόν, ή κοινωνικό φαινόμενο;
·Ως συνήθεια, είμαστε βέβαιοι ότι την αποκτούμε με ελεύθερη επιλογή;
Αν ναι γιατί, αφού μας προειδοποιούν ότι μας βλάπτει;
Και αν όχι, ποιοι και πώς παρεμβαίνουν στην ελεύθερη βούλησή μας;
·Ως κοινωνικό φαινόμενο πώς και γιατί διαπερνά τα σύνορα του χρόνου, της εθνικότητας, του θρησκεύματος, των οικονομικών και κοινωνικών τάξεων, της ηλικίας και μετατρέπεται σε κοινή ανθρώπινη «γλώσσα»;
·Τι είναι αυτό που εθίζεται στο κάπνισμα; Ο οργανισμός, το χέρι ή μήπως το μάτι, η σκέψη και το συναίσθημα;
·Είναι το πακέτο περίβλημα ή έμβλημα του περιεχομένου του;
·Θα κάπνιζαν οι καπνιστές… αν δεν έβλεπαν;
Σε αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα αποπειράται να δώσει απαντήσεις το βιβλίο «Όταν η ματιά συνάντησε τον καπνό. Μικρή «ερωτική» πραγματεία περί των παραδόξων του καπνίσματος για καπνομάχους και καπνολάτρες» της Ντίκης Μακαρίου. Η πολυετής δημοσιογραφική ενασχόληση της συγγραφέως με την εικόνα και η πανεπιστημιακή έρευνα σχετικά με την επιρροή των προτύπων στο συνειδητό και ασυνείδητο νου μας καθώς και η εικονογραφημένη έκδοση μετατρέπουν το βιβλίο σε παιχνίδι επικοινωνίας με τον αναγνώστη.
Είναι ένα albumaudiovisual, «οπτικοακουστικό», καθώς σε αυτό το παιχνίδι παίρνει σιγά σιγά μέρος και αρχίζει να ακούγεται και η εσωτερική φωνή κάθε αναγνώστη.
·Αυτών που διατηρούν «ερωτική» σχέση με το κάπνισμα και εκείνων που βρίσκονται στα πρόθυρα του «διαζυγίου».
·Αυτών που επαναδιαπραγματεύονται τη σχέση τους με το τσιγάρο και, κυρίως, εκείνων που μόλις ξεκίνησαν να φλερτάρουν με τον μικρό κύλινδρο.
·Αυτών που δείχνουν ανεκτικότητα στον καπνό των άλλων και εκείνων που έχουν ριχτεί με μένος στην αντικαπνιστική μάχη.
Είναι γεγονός πως για μια ακόμα φορά στην ιστορία, των 400 και πλέον ετών, του καπνίσματος, ένας νέος πόλεμος μαίνεται τις τελευταίες δεκαετίες γύρω από την ταμπακέρα. Είναι, επίσης, γεγονός πως στα σοβαρά θέματα καλό είναι κανείς να αποφεύγει τις συγκρούσεις και να βαδίζει με γνώση, επίγνωση και χιούμορ. Κάτι τέτοιο είναι το καλύτερο «δώρο» στον εαυτό μας, στα παιδιά μας και στους φίλους μας ένθεν, κακείθεν της ταμπακιέρας.